dinsdag 10 juli 2007

wim 1

Hoi, ik zal me even voorstellen:

Ik ben een man van tweeënveertig. Vader van twee zoons. Ik woon en werk in Alkmaar.
Toen er gevraagd werd wie er een stukje over hardlopen wilde schrijven, twijfelde ik even. Schrijven is niet een van mijn favorieten, maar ik weet ook wat het kan opleveren.

Mijn eerste woensdagochtend in de voorzorg zal ik niet snel vergeten. Goedgekeurd door de arts, mocht ik aan de runningtherapie beginnen. Na wat rek en strek oefeningen de pas er in. Na vijfhonderd meter had ik het wel gehad: buiten adem en overal pijntjes. Is dit leuk? (hardlopers zijn doodlopers)
Na een paar weken kreeg ik er plezier in. De afstanden werden langer en de day-after geen last meer van spierpijn.
Ik had wel eens gehoord dat je van hardlopen in een trance kon komen. Ja, het overkwam mij ook. Na een paar kilometer in de duinen: stoppen met praten en denken, alleen maar lopen. Wauw, wat krijg je hier een kick van.

Nog een ervaring: ik ben drie maanden verder. Het is mijn eerste dag in de deeltijd. Aan het einde van die dag word er aan me gevraagd hoe ik me voel. Ik wil naar buiten, hardlopen, m'n hoofd leeg maken. Het werkt, voldaan val ik die avond in slaap.
De maanden die volgen staan in het teken van volhouden en goed leren lopen.
Ik doe mee aan de Brijderloop: samen met m'n zoon de vijf kilometer. Trots komen we over de finish.

Nu loop ik zo'n drie keer in de week. Mijn doel is niet sneller te gaan, maar het langer vol te houden. De acht kilometer gaan me nu redelijk af. Hierbij laat ik het niet. Ik kijk uit naar de Dam tot Damloop van 16 kilometer, in september.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten