Annemarie 1

Hallo,

ik ben Annemarie en ben sinds oktober 2006 in de voorzorg van de Brijder verslavingszorg. Ik heb op woensdagmiddag tot 5 weken geleden altijd Nordic Walking gedaan. Op een gegeven moment vond ik het niet de ultieme uitdaging meer en vond dat ik verder geen beperkingen had om toch aan de runningtherapie deel te nemen.
Ik ben al meer dan 30 jaar verslaafd geweest en mijn conditie is dus zeer zwak en zag er daardoor ook erg tegenop. Inderdaad was mijn eerste keer een zeer duidelijke les. Door hard te gaan lopen, voel je eigenlijk heel goed hoe slecht je voor je lichaam de laatste tijd gezorgd hebt.

Het prettige van de running therapie bij de Brijder is, dat ze je stimuleren om je echt aan je eigen tempo te houden. De verleiding is natuurlijk groot om je helemaal te geven en tot het uiterste te gaan, maar dit ga je dan zo ontzettend voelen, ook daarna, dat je motivatie dan weer tot een dieptepunt daalt.
Ik ben echt begonnen met één minuutje lopen en dan twee minuten wandelen en zelfs dat was voor mij al een uitputtingsslag. De eerste keer heb ik dan ook echt de hele week spierpijn gehad en mijn lichaam voelde heel erg stram.
Eén keer per week bleek dus ook niet ideaal te zijn, omdat je lichaam dan eigenlijk iedere week weer opnieuw moet beginnen en de rest van de week doet het verder niets, dus dan gaat het eigenlijk heel erg langzaam. Ondanks dat ik het bij een keer in de week heb gehouden, moet ik zeggen dat ik na vier weken meer kon dan de eerste keer, maar vond toch dat mijn conditie zo te langzaam vooruit ging dat ik besloten heb vaker te rennen per week.
Een week geleden heb ik besloten om lid te worden van een sportschool, op die manier kan ik ook rennen op de loopband, en mijn conditie verder uitbreiden door ook andere cardiotoestellen te gebruiken en wat buikspieren te gaan doen.

Ik ben natuurlijk nog maar heel kort serieus aan het runnen, maar door het besluit te nemen dit te gaan doen, verplicht je jezelf om helemaal gezonder te leven, en om door te zetten, ook als het moeilijk is. Je wordt er voor beloond, in de zin dat je je echt veel lekkerder voelt na het rennen. Ik hoorde dit altijd wel van de trainers, maar je moet het echt zelf ontdekken.
Ook leert het je dat je soms iets moet doen waar je op het moment niet altijd zin in hebt en ook ik heb vaak vele smoezen de revue laten passeren als ik moest rennen, maar toch ben ik altijd gegaan en heb er nog niet een keertje spijt van gehad.
Je krijgt na het rennen toch een euforisch gevoel over je heen, ook al is de prestatie nog zo minimaal in het begin.

Vroeger heb ik ook vaak aan sport gedaan en ben lid geweest van vele sportscholen, maar toch vind ik dat je de runningtherapie daarmee niet kunt vergelijken. Dit is toch echt meer afzien en als je het dan toch doet en je niet afhaakt, stijgt je eigenwaarde. Althans, dat is mijn ervaring. De trainsters doen het gelukkig allemaal heel rustig aan en stimuleren je geweldig. Ik dacht dat ik geen 10 meter kon rennen, en veel meer is het nu nog niet, maar ik voel nu en weet nu dat als ik een paar maanden verder ben, ik een heel stuk verder kan, letterlijk en figuurlijk. Ik zou het iedereen ook echt aanraden en als je doorzet zul je echt geen spijt krijgen.